Ten felieton pisałem długo. Może dlatego warto podzielić go na rozdziały. Czyli najpierw stary
Rozdział I
Narzekanie, szczególnie narzekanie na dzisiejszą młodzież nie ma sensu. Przecież młodzież dorasta i już wtedy jest całkiem inna. I choć na owych dorosłych też można sobie ponarzekać, to już z zupełnie innych powodów.
Ale raz na jakiś czas pomarudzić można. Ba, nawet trzeba. A było to tak. Siedzę wczoraj w kinie. „Ave Cesar”. Przede mną normalna współczesna panienka. Może ma 17 lat? Ot, dziewczyna w wieku moich uczennic z liceum. W ręku komórka. Włączona cały czas. Co jakiś czas komórka rozświetla się – pewnie ktoś dzwoni, a może to sms? Panienka odrywa wzrok z ekranu i patrzy na komórkę. Po chwili odpisuje i znów spogląda na ekran. Na komórkę i ekran. Żyje w trzech rzeczywistościach – tej filmowej, tej komórkowej i jeszcze w realnym życiu. Takie roztrojenie jaźni.
Teraz rozdział wspomnieniowy.
Rozdział II
Klasa szkolna. Lekcja polskiego. Nieistotne, czy rozmawiamy o Gombrowiczu czy Mickiewiczu. A może o Tuwimie. – W. – schowaj komórkę. – Oczywiście, panie profesorze. – Komórka znika na pięć minut. Po jakiejś chwili: – W., daj mi komórkę. – Odbieram aparat i odkładam blisko mnie. Czasem pokrzykuję, czasem ośmieszam. Nic. Bez efektów. Raz, drugi, trzeci… To nie jest lekceważenie nauczyciela. Nie. W. po prostu musi na komórkę patrzeć, korzystać z niej co jakiś czas. Niech się wali, niech się pali. Komórka jest najważniejsza.
No i rozdział – marudzenie.
Rozdział III
Mamy nowy świat. Nowe obyczaje. Nową młodzież. Dlatego w tymże świecie świadomie pozostawiam komórkę w domu. Nie, nie mogę się od niej uzależnić. Kiedyś nie mieliśmy w domach telefonów. Żadnych. Jakoś się umawialiśmy, spotykaliśmy, żyliśmy intensywnie. Także o sobie wiele wiedzieliśmy. Dziś bez telefonu komórkowego niektórzy nie widzą życia. To choroba. Z niej można się wyleczyć. Tak sądzę.
Bez kategorii