Mój Ulubiony Instruktor, rozkosznie zwany przez niektórych Mulinem, w sobotę, tydzień przed Wielkanocą, wziął udział w interesującym instruktorskim spotkaniu. Po powrocie do domu usiadł w swym ulubionym fotelu i zaczął się zastanawiać, czy warto o spotkaniu pisać, oceniać je, chwalić dyskutantów i dyskutantów ganić. Nie, o spotkaniu ani słowa – po co komuś się narazić. Zacznie się dyskusja, a tej Mulin boi się jak ognia. Wymaga aktywności, a przecież wygodniej jest siedzieć w fotelu i popijać kawę. Druh Mulin zdecydował więc, że zajmie się drobnym, ale kluczowym dla działalności jego ulubionej organizacji problemie, jakim jest harcerski, skautowy, autentyczny wódz. Sprowokowała go (jednak, jednak) wypowiedź jednego z instruktorów, snującego mądre refleksje na tymże spotkaniu.
Pomyślał, fakt – niechętnie, że teraz będzie myślał historycznie. Przypomniał sobie (a nie był Słoniem Trąbalskim), że dawno, dawno temu, jeszcze przed II wojną światową, gdy książki i broszury harcerskie mnożyły się jak grzyby po deszczu (a dziś zobaczyć to naocznie możemy dzięki reprintom wydawnictwa „Impuls”) i gdy Juliusz Dąbrowski wymyślił trzyletni „Wyścig pracy”, harcmistrz Adam Czyżewski napisał książeczkę „Na tropie wodza harcerskiego”. Kim jest dla instruktorów działających przed laty harcerski wódz? Czy to komendant hufca? Chorągwi? A może po prostu drużynowy? Nie, wodzem harcerskim, którego trzeba wychowywać, którego trzeba bezustannie kształcić, jest zastępowy! Tak, chodzi o wodza, kierującego swymi 5-8 harcerzami. Czyżewski pisze: „Wychowanie wodza zaczyna się w zastępie, najniższej komórce ruchu harcerskiego. Zastęp jako środowisko, w którym tworzy się harcerska dusza chłopca i rodzi się harcerski światopogląd, odgrywa w tworzeniu się indywidualności wodzowskiej rolę podstawową”. Mulin przeczytał te słowa i zastanowił się głęboko. Fakt, tylko głęboko Mulin umiał się zastanawiać. Najważniejszy wódz to zastępowy… Ciekawe.
W „Na tropie wodza…” autor pisze o bardzo szeroko rozumianym harcowaniu, obozowaniu, próbie dzielności, światopoglądzie, kształceniu metodycznym itd., itd. Nie pada jedno niezwykle ważne słowo, kluczowe dla owego zastępowego, tego, który ma w perspektywie zostać harcerskim instruktorem. Nie pada jedno ważne słowo „autorytet”. Przeczytał niegdyś Mulin tekst o braku w harcerstwie instruktorów posiadających autentyczny autorytet. Autorytet na poziomie Głównej Kwatery. Czy nie jest to tak, że ów autorytet musi budować młody, a później coraz starszy wódz harcerski przez całe życie? I dlatego w niektórych środowiskach harcerstwo funkcjonuje jakby w środku wulkanu. Oj, ileż takich wulkanów Mulin już się naoglądał… Brakuje ludzi z autorytetem, którzy potrafiliby demokratycznie porozumiewać się i demokratycznie kierować różnymi jednostkami harcerskimi. Tak – wódz z autorytetem. Ale pada tu ważne inne słowo – demokracja. I nieco inny problem. Na literkę „d”. Ile problemów z tym wodzem…
Mój Ulubiony Instruktor siedział w swym ulubionym fotelu i myślał (jak wiemy, myślenie nadal jest ulubioną czynnością Mulina), jakby to było pięknie, gdyby pracowały zastępy, szkolili się młodzi wodzowie i ci wodzowie mieli iwiedzę i umiejętności, i na dodatek autorytet. Mulin zamyślił się i po chwili z jego fotela zaczęło dochodzić cichutkie pochrapywanie. No bo ile można myśleć? Nie przesadzajmy…
